Yeşil Ölüm Ormanı Şiiri - Berkay Baysal

Bir Ölüm ormanı vardı suları yemyeşil pürüpak ve temiz,
Nefesi, en güzel çiçekler kadar narin yumuşak ve güzel kokardı.
Görünüşü bir ormandan daha çok yemyeşil bir dünya,
Bakarken dalındığında, insanı öyle sarhoş öyle mest eden.

Yapraklarından akan damlaları görmek, insanı dertten derde atıyordu.
Öyle bir kalbi vardı ki atışları, onu duyan insanın kalbinde yankılanıyordu.
Ölüm ormanının en güzel ve de en zalim huyu, bakışlarıyla bir insanı kendi kalbine bir ömür hapsediyordu.

Bu hapse düşmek isteyen bir adam çıkmıştı ortaya,
Ölüm ormanı ile birlikte sonsuza kadar yeşilin içinde mahpus kalmak isteyen,
Bu adam kapkara bir adamdı, ta ki yeşili görene kadar.
Yeşili gördükçe, onun gözlerine bakıp, gözlerinden öptükçe,
İçinde bin orman canlanıyordu.

Canlanan ormanlar, adamı yeşile daha da yakınlaştırıyordu.
Yeşili adamdan adamı yeşilden uzak tutmayı imkansız kılıyordu.
Yeşil adama, adam da yeşile günden güne daha da zincirleniyordu.
Sonsuzluğun doğası da böylece var oluyordu.