Yeşil Gözlü Dağlarım Şiiri - Oğuz Karabulut

Yeşil Gözlü Dağlarım
Körpe fidanlarıyla, çiçekler bağlarıyla.
Kimsesiz sokakların, sis saran ağlarıyla.
Geldik gezdikte gördük, sıralı dağlarıyla;
Beni alıp götürür, Yeşil Gözlü Dağlarım.

Balta vurmamış orman, kuş konmamış ağaçlar.
Salkım saçak dikenler, adım bilmez yamaçlar.
Fetih edilen kırlar, verir bize ilaçlar.
Cahil olma öldürür, Yeşil Gözlü Dağlarım.

Ela gözlü kumrallık, sarar atmosferimi.
Beni benden koparıp, kırarlar miğferimi.
Mavi semaım alır, yarar gözüm ferimi.
Kem gözlüyü döndürür, Yeşil Gözlü Dağlarım.

Elimdeki kamera, eder dördü bir kare.
Saklanmaz kimselerden, yerini verir yâre.
Gülüm, balım, sümbülüm, aşım eder idare.
Her emeği güldürür, Yeşil Gözlü Dağlarım.

Elindeki ateşi, bırak kalkma işgale.
Yararına el verir, bağlarım her eşkâle.
Kör değilsen kör etme, karanlığa ek lale.
Güz ateşi söndürür, Yeşil Gözlü Dağlarım.

Körpe bir gençtir Oğuz, yarı küstür celale.
Celalin de, üslubu, vardır kârı helale.
Genç kalsın ağaç bırak, onlar şevkten şelale.
Nurdan yüzün sürdürür, Yeşil Gözlü Dağlarım.

Şair: Oğuz KARABULUT