Toprağın adem bahçesinde,
Dipsiz hayat kuyusundan dışarı akan çizgiler,
Yansıdı ağır ağır, nice hikayelerle yüzüne...
Bedenleri yontan mevsimler,
Azmetmeyi büyütürken kalbinde,
Herkesin içinde, herşeyin dışındayken,
Önce geriden, sonra alın teri farkıyla ilerden,
Yürüdü ve durmadan kendi zamanıyla beraber devam etti
Tüm renklerin, kokuların ve isimlerin yek olduğu çemberde...
Hilmi...
Ahmet...
Mehmet...
Hüseyin...
Derken bir yükseldi bir alçaldı ve hızlandı güneşin,
Zamanın rüzgarlarını değiştirdi ve yel değirmenin,
Sonsuzluğun taze köklerinden olan taneleri sana hazırlarken,
Sen biliyordun çoktan ev sahibi olmadığını...
Beyazlar, topraklar saydam.
Onlar engel değil, inanıyorum.
Beni duy ne olur;
Erenlere seninle selam yolluyorum.
Kayıt Tarihi : 24.8.2011 19:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir Hilmi Çetin'e ve dedelere ithaf edilmiştir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!