Yeşil Alevler Şiiri - Ramazan Kağnıcı

Hüseyin Nihal Atsız’a rahmet olsun…

Ne zaman ki yemyeşil bakışlarda buluştum
Kalbimi parça parça o gözlerle bölüştüm

Kaybolunca gözlerim yemyeşil gözlerinde
Değildi kalbim sanki bulunduğu yerinde

O gözler ki yemyeşil birden alev püskürttü
Aşka susayan korkak bakışları ürküttü

Her bakışta bu gönül yaralandı derinden
İnledi bütün gökler yemyeşil alevinden

Bir daha görmek için tekrar onlara baktım
Görünce alevinden sanki eriyip aktım

Gözlerdeki o oklar birden kalbime battı
Her batışta bu kalbim onun zehrini tattı

Mızrak gibi kirpikler arasında göründü
Göz değil de sanki bu yemyeşil bir ölümdü

Gözleri seyrederken kapılınca hayâle
Yakıp kül etti beni alevden yeşil lâle

Gözlerim gözlerinin etrafında dönüyor
Alev alev yüreğim kirpiğinde sönüyor

Gökyüzünden söküp indirmişler hilâli
Bu zavallı şairin var mı bunda vebâli?

O bakışla acının en büyüğünü tattım
O tadış ile yanan yüreğimi fırlattım

Görmeseydi gözlerim derken zavallı şair
Gerçekten de bir aczin giryesiydi bu şiir