Yeryüzünü Yakan Çiy Şiiri - Mahmut Temiz ...

Kim yanmışsa aşkın narına
Yeryüzüne düşen çiy
Tam onun teri
Yanarak soğuyor dünya

Rüyasında halkın evi ateşe verilmiş
Kendi yazıp kendi bozmuşlar öreni
Haberimiz kalan sağlardan

Azledip var olmaktan, olanı
Yara giden her yol, sarp dağlardan
Geçer ah geçer diyorlar, kardeş
Zindan geçer oradan da
Her gün isiyle doğar kara bir güneş
Dünya fidanların nefesiyle tütsür de
Yalar yüzümüzü bir yalan çıplak daha

İsyanda o arkadaşlar
Bir bozgundan kaçıp saklanırlar derilerine
Çıkaramaz o mağaradan, ne ateş ne duman
Oturup pınarın sesiyle avunurlar sonra
Yaralarını yurlar birbirlerinin
Kaf dağının rüzgarını paylaşırlar
İbibikten bile güzel öten cemaliyle birlikte

Beri gel yüreğim, gel benimle
Senden önce aşkın sınadıydı
İzi kaldı kurumların
Al bastı, bir ölüm daha doğdu çocuklar

Her şey geçer
Elbet soğur dünya, bu yangın bu dağlar
Toprak yumuşar, sonra buhar, sonra toz olur
O kıyamet günler-
-den bu görüntüler
Elbet bir gün bir Yaradılış
Kuramına tez olur
Günler, o günler