Yer altında bi yığın sarnıç

kubbeler gelir aklıma..kubbeler..gök kubbeler..

mumyalanmış suratlarımızda tebessüm hep bi eksik kalmıştır lakin..halbüse azıcık toz kondurabilseydik yeni aldığımız ışıl ışıl potinlerimize..bayram sabahları başuçlarımızda sakladığımız potinlerimize..yahut da yeni giydiğimiz en yenimizi paylaşabilseydik ah..

ve üçüncü tekillerin fısıltılarından hep bi uzak kalabilseydik..duman körüne dönmezdi o zaman kubbeler..
ve güvercin renginde bi grilikle buğulanmazdı gönüller..

malesef yeraltında bi yığın sarnıç kaldı..kurtarılası değildir..