Yeni yolculuklara Şiiri - İlyas Kaplan

gölge düşer yere
sadece gölge
aşağıdakiler için lütuftur gölge
böylece gök kubbe altında
sürünenlerin ümidi olur gölge
yürüyenlere rüyalar sunar
yokuş çıkanlara zirveyi gösterir
düşmüşlerin yüreğinden tutan el olur

tercihtir yolculuk
doğumla değil yürüyüşledir
terklerin hepsine değen
değerli bir yöneliştir

omuzlarımıza kutlu bir yüktür
kalbimize emanet bir tavır alıştır
geçmişten miras bir hatıra değil
şimdiyi ve geleceği inşa eden bir teşebbüstür
dünya çölünde muhammedi cehdin adıdır
gönlünün aktığı her şeyden
yüz çevirip muhabbetinin kıblesini ayarlamaya koşmaktır

vaktin rahmine bir can pıhtısıyla düşmeye razı olmaktır
o yerde tasvir edilmenin
halden hale çevrilmenin sancısına tutulmaktır hicret
tevhidi suret diye giyinmektir
kutlu sözü ten eylemektir

içindeki cevherin neşvüneması hatırına
kabuğundan sıyrılmaktır
benlik kabuğunu sevr’in karanlığında parçalayıp
tevekkülün toprağına katışmaktır

tüm ciheti birden
sağını, solunu, önünü, arkasını, aşağısını, yukarısını
Allah bizimle beraber sırrına emanet etmektir
la tahzen sırrına
aşkla dudak değdirmektir
dudağı çatlamış susuzlar gibi

dünyanın okyanusunda bir inci yalnızlığına çekilmektir
ışıktan ve şaşaadan yüz çevirmek
ışığı bir gelin gibi gönülleyecek
sadık yüzü kuşanmaktır
sığlıklardan ve kıyılardan kaybolmak
sonunda yüzlere ve tenlere pırıltı bahşedecek
kararlılığa ulaşmaktır

az olmaktan korkmamaktır
kalite adına dökülmüş bir damlacık terin bile
dünya toprağından sonsuz hasatlar çıkaracağına
adı gibi iman etmektir

az almaktan yüksünmemektir
dünyanın ayinesine sonsuzluğun lezzetini
ebediyetin sevincini düşüren
infak tebessümünü giyinmektir

şahsiliği sırtından atıp
kerem ehli olmaya doğru eğilmektir
bencilliği yakasından düşürüp
dünyaya uzatılmış cennet dalına,
cömertliğe ve ihsana,
vermeye ve feragate tutunmaktır

eğiliştir gölge yeryüzüne
ışığın haberidir karanlıkla perdelenmişlere
Allah’ın elçisi (sav)’nin yeryüzüne iz bıraktığı demdir
miracın nazlı misafirinin faniler arasında terleyişidir

secdeyle hicrettir
zamanın üzerine çıkartır mümini
oruçla hicrettir
eşyanın bağlarından kurtarır kalpleri
vermeyle hicrettir
bencilliğin parmaklıklarından çekip alır asil ruhları
hacla hicrettir
bedenden ruha taşır mümini, çokluktan Bir’e çağırır.
abdestle hicrettir

varlığını anlamlı bilmeyen
varlığında anlam bulmayan
nereye giderse gitsin, sadece gezgindir
işte buna razı değil Yaratan

yolu anlamlı kılmak için yolcu diye yola koydu bizi
aynalara anlam düşürmek için
güzelliğin karşısına koydu bizi
boş yere var olduğunu sanmak
var Eden’e iftiradır
Yaradan’ın var etme tercihini abes görmektir

müsaade yok hicretsizliğe…
yer yok, anlamsız varmalara da var olmalara da
yoksa zulmetmiş oluruz kendimize
haksızlık etmiş oluruz bize bağlanan Rahmani ümide

gecesini hicrette bulur
gündüzünü hicretin gözlerinde görür
hüznünü, kaygısını, sevincini, telaşını
hicretin yüzünden bekler
huzurunun dal uçları hicretin göğüne uzanır
hüznünün sarı solgun yapraklarını
hicretin rüzgarına bırakır

böyle böyle,
baş koyduğumuz her başlangıç
hicreti çağırıyor bize
hicrete çağırıyor bizi
yeni yıllara,
yeni yollara
yeni yolculuklara
yeni hayırlı günlere
yeni hoş geldin diyeceklere

redfer