Yeme Kendini Boş Yere Şiiri - Mahmut Nazik

YEME KENDİNİ BOŞ YERE

Onlar senin dilini,
Senin halini bilmez, be dostum
Nefesini tüketme,
Yeme kendini boş yere.
Onlar senin sevdiğini sevmez.
Tenezzül edip yüzüne bile bakmaz.
Şu işsiz dolanan
Şu sokak çocuğu mesela
Mesela
Şu şehit
Şu ülkede satılan
Şu çöpe atılan
Seni yer bitirir
Telef eder belki
Ama onlar duymaz
Ama onlar görmez ki

Senin iki kanadı da açık kapının;
Hani getirsin diye kokusunu
İmbat, karayel, kıble;
Her çeşit baharın.
Oysa onlar,
Adını bile bilmez
O senin saçlarını okşayan rüzgârın.

Onlar senin öldüğüne ölmez be evlat,
Senin gördüğünü görmez;
Onlar senin güldüğüne,
Tebessüm bile etmez;
Onlar senin derdine yanmaz.
Onlar senin dilinden anlamaz be dostum,
Yüreğinin yağını eritme,
Yorma kendini boş yere.

Senin gülün yüreğinde açar,
Kuşlar, kelebekler uçar.
Oysa onların aşk dediği şehvet,
Aha bir çimdik,
Gelir geçer.

Sen sevdanın
İplerden çözülmüşünü,
Dört kitaba yazılmışını,
Sen sevdanın
Safını
sağlamını,
Yedi kat imbikten süzülmüşünü,
En hasını yaşarsın.
Onlar anlamını bile bilmez.

Tüketme yüreğini,
Yeme kendini boş yere.
Sende sabır,
Sende saflık,
Sende sevgi,
Sende sadelik.
Ellerin temiz,
Bakışın çocuksu.
Senin yüreğinde iyilik.
Sende her şey apaçık;

Oysa
Onların hamurunda
Kibir, cibir;
Yüreğinde cebir
Zulasında hainlik ve cinlik.

Sen dağlarda yaralı ceylan,
Sen kınalı kuzu;
Onlar sevgi hırsızı,
Adamın arsızı,
Kurdun katili huysuzu.

Senin sevdan
Dağlardan yüce,
Tanrısal, ahretlik,
Bir karar verilmişlik,
Senin sevdanda aradığın nitelik;

Onların aradığı nicelik;
Onların sevda dediği
Ne olduğu belirsizlik.
Onların sevdası
Anlık,
Bir gecelik.

Senin sevdan benzer bir nehire
İpil ipil akar yüreğindeki dere
Onlar senin dilin bilmez dostum
Sen kim, yolun nere
Senin sözün geçmez bu kahıra bu zehire
Söz dinlemez laf anlamaz
Bu kırk kocadan arta kalmış şehire
Yüreğini tüketme
Yeme kendini boş yere