Ruhum çalıntı Şiiri - İlyas Kaplan

kurşun vızıltılarına tempo tutarak
ne kaldı en kutsal zaferlerden geriye
acıdan kan ve göz yaşından başka
aynı zamanda öfke ve nefret

yarınların dünyası muzaffer askerlerle dolu
ordularımız fetihlerle büyütmekte
bizden olmayana enva-i çeşit ölüm hazırlarken

ruhlarımıza ölümsüzlük sırlarını üfler birileri
o kutsi meydanlarda ölür ,son nefesini verenler

sonra küçülmekte yüreklerimizde yüz bin ya da milyon insan
zafer için ödenecek bedel önemli değil
çünkü yükselecek o mümtaz şerefimiz!
ve sonra gururla dalgalanacak o şanlı bayrak!

yarının tarihi yazılacak ölen insanlığın üstünde
yalnızca gökyüzüyle yeryüzünün sırlarına ulaşmış
kazanılmış, kaybedilmiş işgaller, isyanlar, katliamlar
mirası yıkım ve gözyaşı

zulüm ki kasıp kavurmuş insan onuruna şamil ne varsa
daha büyük bir afet yok olmak korkusu
capcanlı bir ağaç gibi gökyüzüne yükselerek kurulmak varken!
en büyük arzumuz bir aferin almak değil mi

ne korkunç şey hatırlanmamak!
bizi okuyacak birilerinin olmaması!
dünyada seni tanıyan son insan da öldükten sonra
artık sen hiç yaşamamış gibisin

ama bir ses ver önce
bir bebeğin feryatlarından devşirip
tarihleri bizi yazmaya yetişemiyor
külliyen tekerrürden ibaret olsa da
üzerine nafile yüzlerce kere çizgiler çekilip
çığırlar açsa da beyhude artık
çağlar hüzün ve gözyaşından ibaret

ne çok ırak kaldık visal muştulu rüyalara
hangisi kayıt altına alınmış ya da alınamamış ne fark eder
yeniden kurmaya çalışsak dünyayı
yeniden başlasak sıfırdan
kaç binler kaç milyonlar gerek

ve üstelik kaç ton göz yaşı
ve kaç ıstırap çeken ruh

siz hiç bütün ruhların bir çalıntı olduğunu bilir miydiniz

redfer