Yazın Yalnızlığı Şiiri - Aykut Emre

Haziran’ın başında
Güneşin dışımı değil
içimi yaktığını söyleyemem.
Hele kalabalıklarda bağıramam hiç.

Ayıp bir hatıra gibi taşıyorum yalnızlığımı.
Söylenmesi yasak şarkı gibi söylüyorum.

Duyulması yasağı dinliyor kulaklarım.
Duymadığım sesim konuşuyor kendimle.
Ve kendim cevaplıyorum başkasına soramayacaklarımı.
Kalabalıkta tek başıma
karanlık gecenin boş sokağında olduğumdan
daha tekim.
Kendimle bir başıma.

Bir başıma
Kalabalıktan kaçtığım yerdeyim.

Kendimin dibinde.

Bakıyorum yukarıya
Kum dökülüyor başımdan aşağıya
Ters çevrilmeyecek kum saatinin kumu düşünceler.

Açken
Aç karnındayken aklın
Susamışken suya vücudun
Nasıl hissedersen içtiğin serin suyun akışını
Öyle hissediyorum kendime anlattıklarımı.

Kendimin dibinde
Biriktirdiğim serin suyumla boğuluyorum.

Ne olursa olsun
biliyorum
Var yoldaşlarım.

Nasıl düşünürse yataktaki hasta
diğer hastaları
ve
nasıl düşünürse hapislik
yan koğuşta yatanları
öyle düşünüyorum
tanımadığım yoldaşlarımı,

yalnızları.