Doğuştan Arkadaşım Şiiri - Aykut Emre

Saçlarını fazla görmedim
Aklaşanlar mı çok, aklaşacak olanlar mı?
Nasıldır pek bilmem.
Adını sorsan söyleyemem hemen.

Ne düşünürdü, neye üzülürdü
Ben yokken, daha benim yaşımdayken.

Bilemem.

Keşke bilseydi yazmayı
Ve aklına getirseydi hayatının kaydını tutmayı
Bilirdim şimdi bilemediklerimi.

Sonradan tanışmadığım,
doğuştan arkadaşım,
sadece ışığın gittiği karanlıklarda anlatabildi kendini.

Fazla dinleyemedim dertlerini
Ama yaşıyorum kanıyla beslediği,
etten kemikten
derdinin içinde.

Biliyorsam kendimi,
biliyorum derdini.

Pek uyumadım dizinde,
fazla da sarılmadım boynuna.

Her yolculuğumda
yaşayan ölüsünden ayrılırım
ölecek yaşayanımdan ayrılır
eriyip katılaştığım
potamdan çıktığımdan bu yana.

Gittiğimde de geldiğimde de
Bir daha görememe ihtimali, her zaman var
Ölüm kapımızı çalana dek.

Katil bile olsam,
Yapsam bile yapmaktan en çok korktuklarını
Biliyorum
Sevmesini engelleyemeyecek.

Şartı yok, koşulu yok.
Engelleyemeyecek
biliyorum.
Bu yüzden ne zaman kaçırsam kendimi
Koynuna sığınıyorum.

Temizlediği odayı kirlettiğimde suratıma inen elleri,
doyurdu karnımı acıktığımda.

Gelmenin en kötü yanında
Zamanı geldiğinde gitmenin,
Su döken gözleri, ardımdan
on sekizimde ilk sevdiğimde genç kızı
Titredi kıskançlıktan.

Anlaşılan daha da titreyecek.

Ne bir daha titremeyecek gözlerini
biz görelim isteyecek
Ne de razı olacak tersine.

“Mümkün olsa da beraber gitsek”
diye düşünecek
şu kavanoz dipli dünyadan.