Yazımı Yazan Kader Şiiri - Baki Ortak

Ey yazımı yazan kader…
Şu benim yazgımı kömürle mi yazdın?
Hangi gecenin isinde karardım da
Alnıma sürüldü bu suskunluk?

Ben beyaz sayfalarla doğmuştum oysa,
Anamın duası, babamın umudu vardı.
Rüzgârla savrulan bir çocukluğun
Hangi durağında kayboldum, söyle?

Kader,
Beni niye hep yokuşlara saldın?
Nefesim yetmezken yollar uzadıkça uzadı,
Sevincim daha filizken
Kökünden kopardın.

Her gülüşümün ardına
Bir ağıt gizledin,
Her umudumun altına
Bir mezar kazdın.

Ben mi çok sevdim hayatı,
Yoksa sen mi kıskandın gülüşümü?
Ne zaman bir bahar görsem
Kışa çevirdin mevsimimi.

Ey kader!
Kimi altın kalemle yazdın,
Kimi mürekkeple…
Bana neden kömürü layık gördün?
Ellerim karardı,

Yüreğim daha da karardı…
Soruyorum sana;
Gözyaşım mı az geldi,
Sabır mı eksikti?
Hangi imtihanda
Bu kadar ağır bastı terazim?

Gidenler hep erken gitti,
Kalanlar hep eksik kaldı.
Bir yanım çocuk,
Bir yanım mezar taşı…

Ben susmayı öğrendim,
Çünkü konuşsam
Dağlar yıkılacaktı.
Ben içime attım,
Çünkü dışıma döksem
Gökyüzü utanacaktı.

Kader…
Ben sana başkaldırmadım,
Sadece anlamaya çalıştım.
Ama sen
Anlatmadın…

Şimdi buradayım,
Küllerimden doğrulmuş hâlde.
Ne tamamen yenik,
Ne de galip…

Alnımda yazılı olanı
Taşıyorum sessizce.
Çünkü bilirim;
Kul susar, kader konuşur.

Ve bilinsin diye yazıyorum bu dizeleri:
Bu yangının, bu sabrın, bu sessiz çığlığın adı
Kul Ortak’tır.

KUL ORTAK