Hiçbir şey canımı bu kadar yakmamıştı ve hiçbir şey bu kadar kimsesiz hissettirmemişti. Tutunduğu daldan düşmemek için çabalayan son yapraktım ve sen bir rüzgâr olup estin. Düştüm... Hiçbir yürek böyle bir acıya dayanamazken, ben seni için için sevdim. Sevdikçe koptum benliğimden... Tutunmak istedikçe içine çekildim sensizliğimin durmak bilmez girdaplarına... Her gördüğüm ışık sen yandı. Yanan ışıkları hep sen sandım...
Öyle masum, öyle kirletilmemiş bir dünyadaydın ve sana ulaşmak için geçtim şehirlerden…
Boştu şehirler, kimsesizdi. Birazda sen gibi…
Ben olamazdı. Çünkü ben seninle bir ben’dim.
Öyle masum, öyle kirli…
Severken seni…
Aytekin OrhanKayıt Tarihi : 10.12.2013 22:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!