Yazık Ettik Bize Şiiri - Mehmet Zafer

Sevilmek güzel şeydir belki ama,
Sevmek ondan daha güzeldir.
Ne sevmeyi becerebildim,
Ne de sevilmeye layık kalabildim.
Vahim bir girdabın içinde boğuşurken,
Uzanan ellerine tutunmuştum ümit diye.
Çekip çıkardın beni uçurumun kıyısından.
Ölüm korkusunun sindiği kireç yüzüm,
Yanaklarında can bulmuştu.
Korku ile faltaşı gibi açılmış gözlerimden,
Hayata yeniden tutunmanın hazzı ile
Yaşlar dökülüyordu ayaklarının altına,
Minnet borcunu ödeyerek.
Öyle tutunmuştum ki sana...
Kırılmandan korktuğum kadar
Korkmamıştım ölümden.
Buydu hayat...
Buydu yaşamak....
Sebepliydi her şey,
Yazılan şiirler,söylenen sözler...
Uçurumun kıyısına götüren sebebi sorguluyordu sözlerin,
Dilimin ucuna kaç kez geldi söylemek.
Titredi dudaklarım,
Dilim şişti sığmadı ağzıma anlatamadım.
Söylemek kolaydı belki ama,
Ya bu kez uçurumun dibine sebep olursa sözlerim...
Dibi mekan edinmek,
Paramparça bir bedeni toprağın altına vermek neyse de,
Seni bulmuşken kaybetmenin korkusunu bilemezsin.
Ölüm nedir ki yitirmenin yanında,
Sana yalın olmalıydım.
Yalansız dosdoğru durmalıydım.
Belki yalanlar seni yanımda tutacaktı ama,
Doğrularla kaybetmek en doğrusuydu.
Lakin yakışmadı sana be,
Yakışık durmadı üzerinde bırakıp gitmek.
Senden önce yaşanan bir hatayı
Bahane gösterip gitmek sana hiç yakışmadı.
Yüreğimde eskisi gibi kalacaksın diyorsun,
Eskimiş olmak bile ağır geldi yüreğime.
Ben günahlarımın vebaliyle cebelleşirken,
Bedelini bırakıp gitmekle ödetmek
Sana hiç mi hiç yakışmadı.....
Ben senin yüreğinde eskisi gibi olacağım belki ama,
Sen ben de hep yep yeni olacaksın...