Yaz Kollarımda Öldü Şiiri - Engin Turgut

mektubumu açmayın
ırmaklarım dökülür

gecenin bacaklarını tutar mısın
bulutlarım üşüyor

şu gövdemi açar mısın
bak mavilerim susadı

keşke böyle uçmasaydın
dağlarında kar göründü

beni tenine kilitle
bana dumanından getir

dalgınlığımın tadını çıkar
kokunu üzerime sapla

uçların sonsuz git git bitmiyorsun
zamanı katlayıp cebime koydum

lirik bir mucizesin
aşkın da karnı acıkır

yabancısı değilsin saflığın
hakikat kadar derindesin

nemli bir akşamsın ah o mana
ıslığın başını döndürensin

hadi bana kuytularını göster
uzaklığını ben tutarım

ışığını çözme boşluğum acır
sesinde kaybolurum

beni ateşine sürgüle
suyumdan ısır

sözcüklerim kaygandı
beyazdı ağzımın kuşları

şehla yerlerine dokunuyorum
öpüldükçe melek oluyorsun

eskimiyor sendeki tenha
yağmurun kalbini sevindiriyorsun

gözlerin denizdendi
yüzünde gül yüzdürüyordum

mistik bir şehirdi gövdem
ruhumun teğelleri söküldü

oralarında kaybolurdum
boynumuz ıssız bir köydü

kalbimi sana ayırdım
soy beni elmalarım büyüdü

ah şimdi sen yoksun
yaz kollarımda öldü! ..