Yavaşça Uyuyacağım Şiiri - Milad Hekimiazer

Bir zamanlar, uzak bir köyde, geceyle gündüzün arasındaki ince çizgide kaybolmuş bir aşık vardı. Adı Aylin’di. Onun kalbi, bir kayıp ruhun izlerini taşıyordu. Herkes onun içindeki boşluğu hissedebilirdi, ama kimse tam olarak anlamıyordu. Bir gün, köyün dışındaki ormanın derinliklerinde, eski bir kayaya yerleşmiş bir ışık gördü. O ışık, sanki bir çağrıydı, bir yön. İçinde bir şeyler uyandı ve o gece, ay ışığının altında ormanın derinliklerine doğru yürümeye başladı. Gözleri, her adımda kaybolan bir geçmişin yankılarını taşıyor, kalbi ise derin bir güven duygusu ile çarpıyordu. Ay ışığı, ormanın içindeki her dalı ve yaprağı altın rengiyle yıkarken, Aylin ışığa doğru yaklaşıyordu. O anda, bir figür belirdi. Elbisesi rüzgarla dans ederken, gözleri sonsuz bir huzur ve güvenle parlıyordu. O kişi, Aylin’in en büyük sırlarını biliyor gibiydi. Gözleri, derin bir anlayışla Aylin’in ruhuna işledi. “Sen, hâlâ aşka inandığım tek nedensin,” dedi o figür, sesi rüzgarla karışıyordu. “Bütün eksikliklerini tamamlayacak tek şeyim ben, ve kalbinde sadece ben varım.” Aylin, ellerini uzattı, o figür de aynı şekilde ona yaklaştı. Ellerinin birleştiği anda, bir huzur dalgası Aylin’i sardı. Kalbinde bir şeyler değişti. O an, zamanın durduğunu hissetti. O figür, sadece bir insan değil, bir ruh, bir varlık, bir aşktı. O anda Aylin, aşkın ne olduğunu, güvenin ne kadar güçlü olduğunu anladı. “Sana her şeyimi verebilirim,” dedi Aylin. “Ama yalnızca kalbimi sana sunacağım.” O gece, ormanda zaman yoktu. Kalp atışları, sessizliğin içinde yankılandı. Aylin, o figürle bir bütün oldu. Sonsuza kadar birbirlerine bağlıydılar. O an, birbirlerine her şeyi söylediler. Aylin’in gözlerinden düşen yaşlar, toprakla birleşirken, ormanın derinliklerinde sonsuz bir huzur yaratıldı.