Yasemin Çiçeği Şiiri - Adem Oğuz

Kızım İkra Betül’e…

YASEMİN ÇİÇEĞİ

Sen ki beni yıllardır peşinden sürükleyen,
Aklımı baştan alan ateşi körükleyen.

Yasemin çiçeğimsin koklarken özlediğim,
Şu âlem-i fânide yolunu gözlediğim.

Nice zaman habersiz uçup gittin önümden,
İki gözünüm nuru, geçip gittin günümden.

Heyecandan titrerim duyunca hep sesini,
Haz duyarak dinlerim aldığın nefesini.

Çaresize çaresin, bağrımı yarasın sen.
Çektiğin acıları bağrıma sarasın sen.

Dertlerine çareler arayıp durayım mı?
Yaralı gönlüm ile yaranı sarayım mı?

Has bahçenin içinde kanarken gonca gülüm,
Sararıp solmuş meğer bağımdaki sümbülüm.

Söndürmez ateşimi döktüğün gözyaşların,
Manası çoktur elbet girdiğin o yaşların.

“İkra”: Yüce Rabbimin ilk emri, ilk çağrısı,
On parmağı marifet, gözümün ilk ağrısı.

Her kula nasip olmaz gamze, gül, gonca, fidan,
Hayatın akışında yorulur bazen insan.

Dalgalanan saçların rüzgârda lüle lüle…
Etrafın karanlıktır, benzersin beyaz güle.

Feryadını duyarım, yoluna kurbanım ben.
Ömrünün her anına, yönüne hayranım ben.

Ankara, 27 Şubat 2020
Şeyranî, (Adem OĞUZ)