Yasemin Çiçeği Şiiri - Mesut Sav

Merhaba anne,merhaba!
Selam olsun havasını çektiğim şehir.
Selam olsun karasını aldığım şehir.
Miniciktim anne küçük bir bebecik.
Zor tutardı ellerim hayatı.
Ana arterlerin sapa yollara bağlandığı,
Tenha köşelerde açtım gözlerimi.
Islak sokakların çamuruyla ilk kardeşliğim.
Ve sek sek oynarken ilk sendeleyişlerim.
Düşüp düşüp incitirdim dizlerimi.
Henüz üçe kadar saymayı bilmezken üçümde.
Sokağımızın kaypak zeminine
Takıldı çocukluğum anne.
Çamurlu ellerimle tutmak istedim de ellerini.
Her tutuşumda avuçlarından kaydım
Düştüm anne.

Babam...
Ya babama ne demeli.
Ne uzunmuş bu şehrin yolları.
Yüreğimi koyup koyup arabasına,
Götürdü taaa en uzaklara.
Hani anne sen hep derdin
Baban bilir tüm yolları diye.
Bir tek evinin yolunu mu bilemedi
Bu adam hani nerde?

Ben artık büyüdüm bak anne.
Aldığımız kıyafetler bile olmuyor
Artık olmuyor işte.
Gözlerime bak!
Hadi çekinme söyle anne.
Söyle hadi bu adam nerede?

Ellerini son bir kez koyda başıma.
Saçlarımı okşa,
Beni son bir kez kucakla.
Ben artık gidiyorum çoook uzaklara.
Yalnızlığımın acısını
Sevdiğim adamla bozacağım.
Gittiğim yerlerden
Sana sık sık mektup yazacağım.

Sevgili annem,
Gençliğimin henüz başındayım.
Senin gibi ben de anne oldum.
Şimdi yirmi iki yaşındayım.
Ellerini çok çok öpüyorum annem.
Sakın ola üzülme bu dediğime.
Bitmez denilen aşkın savrulan ateşindeyim.

Offf annem!
Kollarında başlamıştı aksak gidişlerim.
Çamurlu ayaklarımdan mıdır
Kayıp kayıp düşmelerim.
Küçükken düşünce incinirdi dizlerim
Şimdi ise incinen yüreğim.

Bana bir bak da bir yol buyur anne.
Şimdi ben bir başıma
Bu koca deryada neylerim.
Derdimi kime anlatır
Kime söylerim.
Anlamaz ki halden bilmezlerim.

Mahallemizin çamurlu yollarına takıldı sevdam.
Bir çıkış arasam da bulamam.
Düşsem de umurumda değil artık anne.
Bin defa düşsem de kanamaz ki yaram.
Geçmiş günleri düşünüp düşünüp yanamam.

Ben YASEMİN çiçeğin anne.
Güzel yüzlü meleğin.
Okşa saçlarımı,öp,sar,sarmala beni.
Yok ki senden başka sevgili.