Yaşayan Ölüler Şiiri - Önder Özkaran

Bir ümitsiz mahpusluk gibiyim
Havası kirli, suyu kirli dünyada
Herkes gibi yalnız ve kendim gibi
Onca insan içinde kaldım bir başıma

Gebeyim, bilinmez bir son var önümde
Kaybolur muyum, kavuşur muyum bilemem
Kalanlar unuttu beni, gidenler gitti de
Kolum, kanadım kırık; artık yetişemem

Kapıma geldi, uzun ve bitmez geceler
Soğuktur, üşütür anılarını insanın
Karanlık sanki gelir boğazına çöker
Kabir olur, her köşesi yatağının

Aratmaz ki gündüzler, hiç bir geceyi,
Sadece yaşayan ölüler tadar yalnızlığı
Ölenler ki bilir toprağa gireceğini.
Gidenler unutur, kalanlar yaşar ayrılığı