Yaşayan Ölü Gibiyim Şiiri - Güven Küçük

Beni görüp yaşıyorum sanmayın
Nefes alıp veren ölü gibiyim
Gündüzlerim karışmış geceme
Boşlukta savrulan yaprak gibiyim…

Boş duvarlara seni anlatıyorum
Resmini çiziyorum kirpiklerimle
Gülüşünü görüyorum
Hayalinle gülüyorum
Kendimle konuşup, kendimle dertleşiyorum
Aklını yitirmiş deli gibiyim…

Her sorana iyiyim diyorum yalan söylüyorum
Dünden daha kotu değilim belki
Ama hiç iyiye de gitmiyorum
Biliyorum
Kaybetmenin derin yaralarını yaşıyorum hâlâ
Bir enkaza dönmüş bina gibiyim….

Kaybetmek ne zor bir şeymiş
Öyle para mal mülk kaybetmekten bahsetmiyorum
Umudunu, yaşama sevincini, gülüşünü kaybetmek
İnsanlara olan güvenini kaybetmek mesela
Tüm insanı duyguların siliniyormuş anladım
Taştan örülmüş bir duvar gibiyim….

Selam verenden bile korkuyorum artık
Kim başımı okşasa titriyorum
Saklıyorum yaralarımı görmesin diye
Saklanıyorum el uzatanlardan vurmasın diye
Her yaklaşana sessiz çığlıklar atıyorum korkarak
Sokağa düşmüş, hep dövülmüş köpek gibiyim….

Kandırılmak ne çok yaralıyormuş insanı
Aldatılmak 3 kuruşa satılmak mesela
Kapanmayan yaralar açıyormuş sol yanında
Dikiş tutmaz, kabuk tutmaz, bandaj tutmaz yaralar
Ruhun başka bedenin başka yerde kalırmış
Yaşam destek ünitesine bağlı ceset gibiyim…

Şiirlerime bile yazamıyorum mutluğun anlamını
Unuttum bilmiyorum aşkın tarifini
Hiç yabancı yaralar olmadı sırtımda
En çok güvendiklerimdir o kurşunların sahibi
Şimdi soruyorum size Allah aşkına
Günahı bana mı yazılır bu hayatın
Dilimde küfürler kadere
Yaşayan ölü gibiyim
Baştan ayağa isyan gibiyim….