...Yaşattığını Yaşar İnsan...

İnsan,hak ettiğini yaşamıyormuş aslında…
Hak etmediğim ne varsa yaşadım işte,
Eğildim kadere,
Razı diildim ya takdiri ilahiye…
Oysa…
Hak etmedikleri ne varsa yaşatmışım geçmişimdekilere…
Hak ettiklerinden fazla değer varmişim,
İşte bu yüzden,
Şimdi yanımda değiller işte…
Bir yanlış vardı ama,
Belli…
Ben miydim,
Onlar mıydı? ,
Yoksa bizi bir arada tutanlar mı? ...
Bir yanlış vardı…
Bir miydi ya da? ...
Sevmenin de bir haddi olmalı mı? ...
İçinden geldiğince yaşanamaz mı? ...
Yanlış bu muydu peki? ...
Çok mu sevmiştim seni? ...
Hak etmedin…
Hiçbir zaman ne beni,
Ne o büyük sevgimi…
Şimdi,
Benim üzerimden mutluluğu yaşıyorsun aslında…
Birinin seni gözünde büyütmesi gerekmiş,
Gururun okşanmalıymış,
Kocaman adam olmalıymışsın aslında…
Birinin yıkılması gerekmiş,
Senin mutluluğa basamağın olmalıymış hatta…
Ben büyüttüm seni…
Hak etmediğin her şeyi yaşadın bende…
Başını göğe erdirdim,
Helal olsun bana! ...
Şimdi ben yıkık hayatımda,
Uzaktan seyrederken hayatı,
Göz yumarken olanlara…
Sen bir başkasıyla,
Mutluyken şu anda…
Sustum biliyorum…
Hiçbir şey söylemedim biterken sana…
Şimdi içimde biriktirdiklerimi söylüyorum her gece Allahıma…
Şu anlık mutlusun,
Şu anlık unuttun beni…
Yanına kar kalacak sanma…
İlk yaşadığın acıda geleceğim aklına…
İnsan ne yaparsa,
Kendine yapar,unutma…
Yaşattığını yaşar…
Ben unutmuyorum,
Sen de unutma…