Yaşasın! Ne kadar metaforik yaklaşıyoruz

Bir ağaç yağmuru
Kanlı bir savaşa davet ediyordu.
Belki de ağaç yağmurla sevişiyordu
Belki de buydu izah-ı evrenin
Evren törelilik teorisine göre gözlerimden gözlerine doğru genişliyordu
Yaşasın! Ne kadar metaforik yaklaşıyoruz birbirimize.
Biliyor musun,
Kendime bir yer edinebilseydim eğer
Evrenle uğraşmazdım hiç,düşman olmazdım kendisine.
Bir kadının kalbi olabilirdi mabedim
Ya da özgürlük kuşanan bir savaşçı
Olabilirdim meydanlarda fikirlerimle barışçıl
Ya da uzaktaki sahil kasabasında bir balıkçı!
Bilmiyorum,
Sevemediğim kadar seçemiyorum da kendime bir yer.

Beynimin içini bütün insanlık adına aynalarla kaplayasım var
Beynimin içine bir küçük huzur adına plakçalarlar yerleştiresim var.
Tükenen ben direnen beni izlesin her yönden
Plakçalarda Zeki Müren çalarken.
Sabah kahvaltısında anksiyete yiyen hasta ruhlu biriyim ben
Paranoyalarımın kuklası sayın yalnızlık
Nasıl da eğleniyor kendi kendine beni izlerken!
Niye izin vermiyorsun diyor ağaçla yağmurun sevişmesine
Niye izin vermiyorum ki ağaçla yağmurun sevişmesine?
Niye kimseler izin vermez menekşelerin kokmasına
“Öyle güzel gülüyorsun ki menekşeler açıyor yanağında”