O yıllar Ankara’nın her yanı bağlar
“Şehit Osman sokak” bağlara bakar,
Bir akmaz çeşme var, bazan akmaz, bazan akar,
Yollar toprak çamur, insan bir batar bir çıkar.
TOPRAK
Bu Dünya’da, yalnız değildir insan,
Toprak insan kokar, insan toprak.
Toprak insanı taşır, insan da toprak taşır,
“Yaşar gibi yaşamak”
Nasıl bir şeydir, bilir misiniz?
Yaşıyor olduğunu unutmak,
Görmeden, görür gibi,
Yanlız yaşayamaz,yaşarsa ölür insan,
Geçmişi bilirse,geleceği de görür insan,
Hayata karşı yüreğini taşımasını bilmeli,
Yeri gelince gülmeyi,becerebilmeli insan.
Ne kadar acı bir şeydir insanın,
HaYaTTa NeLeR GöRDüM
Hiç bilmeden, işkembe-i Kübra/dan atanlar,
Dünyalığı tamam edip, yan gelip yatanlar,
Haramdan servet kazanıp, pis pis sırıtanlar,
GELEMİYORUM Kİ
Bir zamanlar benimde,
Modası geçmiş zamanlarım vardı.
Denizden sahile vuran meltemler gibi,
En ince yerindeyim hayatın
Gözlerim yorgun ağlamaktan
Dualarımın çaprazındayım hala
İnsanlara dargın,hayata kırgınım
Benim olmayan düşleri yaşamaktan
Her gün yeniden başlıyor hayat,
Melekler umut bırakıyor,
Yalnız başılığımın kapısına
Ruhum yıkanıyor, penceremden giren
KaDeRiMiZi BeKLiYORuZ
Başka bir dilimiz, kanatlarımız vardı
Gözümüzü yummamız istenildi
Mevsimler yırtıldı, gökler yarıldı, sustuk
Sedef kakma ahşap kapılardan geçip
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!