Yaşamın Taşları Şiiri - Suzi Ayyıldız

Yaşamın taşları oynamıştı yerinden,
Ses yok, nefes yok; gelen, giden, soran, deren yok.
Sadece bir sızı, sol yanımı acıtan,
Nefes aldıkça ciğerlerimi yakan.

Zaman, paslı bir bıçak gibi sürtündü içime,
Gece, gözlerime unuttuğum acıları bir bir dikti.
Bir duvar oldum – suskun, örselenmiş, tek başına...
Yıkılsam, altında kimse kalmayacaktı benden başka.

Adını anmak, küllerin içinden duman çekmek gibi şimdi,
Dudaklarımda isminin her hecesi bir yanık izi.
Ben artık sessizliğin durağı,
Acının soluğu, yaşamın son taşıyım sanki.

Ben artık karanlık bir denizin kırık dalgaları gibiyim,
Yitik yıldızların ardından ağlayan geceyim,
Ve kırık aynalarda kendi yüzünü arayan bicareyim.

Kül olmuş hayallerin külleriyle yazıyorum adını sonsuzluğa.
Her dize bir yara, her kelime zamansız bir çığlık...
Sessizliğin içinde kaybolan bir fırtına gibiyim.

Belki... Nefes alsam, adını ansam,
Yaşamın taşları yeniden dizilir.
Ama yok, nefes almak bile ziyan bana.
Şimdi yokluğunun çetrefilli düşüncelerinde
Açtığın yaralarımı sarıyorum –
Ve yine de, zamanın kumlarında seni, beni, bizi arıyorum.

Belki gören vardır diye...
Belki duyan...
Belki ben, yüreğimin uğultularında,
Yangınlarımda seni bekliyorum,
Yaralarımı sar diye.
Canımı yaksan da bekliyorum.
Öyle…