Yaşamın Nedenlerini Bilemezsen Olmazsın ...

Yaşam; Başı ve sonu olmayan içinizde akan bir nehirdir. Onu dışarıda aramayın asla bulamazsınız. Yaşamın ne olduğunu araştırırken şu anı kaçırır, yaşayamaz sın. Durma; hayatı o akan enerjinin içine bırak ve yaşa. Ölümü düşman gibi görüyorsan bu hayatı anlamadığındandır. Oysaki ölüm ve yaşam ayni enerjinin iki kutbu gibidir. Tıpkı gece, gündüz, tıpkı yaz ve kış gibi, tıpkı med ve cezir gibidir. Nasıl ki yaz olmazsa kışı nereden bileceğimiz gibi. Gece olmasaydı gündüz olurmuy du hiç. Bunlar birbirinin tersi mi sizce yo hayır, bu olaylar birbirini tamamlıyorlar bence. Nasıl ki nefes alır ve de sonra da verirsen, eğer bir an nefes vermeyi durdurursan; sonra tekrar nasıl nefes alırsın? Tabii ki nefes almadan kalbin durur ve ölürsün. Demek ki ölüm bir yenileme sürecidir, bir tekâmüldür. Her nefes arasında kendimizi yeniliyoruz o halde. Ölmeyi durdurursan yaşayamazsın. Yaşam asla ölümden korkmaz yani yaşayan bizler ruhumuz ölümden korkmuyoruz. Zira bilir o yaşamın bir parçası olduğunu. Kendi sürecinden nasıl korksun? Korkan içimizdeki egodur. Bizi daima yönlendirmek ister, korku doludur, şüphecidir egomuz. Ego tıpkı üzerimize giydiğimiz elbise gibidir. Uzun süre giyersek kirlenir, sık, sık yıkamak gerekir. Zaman içersinde egomuz gelişir, tıpkı bizlerin büyüyüp şahsiyetimizin bedenimizin geliştiği gibi. Önce çocukluğumuzu hatırlayalım. Çıkarın albümlerinizi bakın nasıl değişime uğramışız, sonra gençlik yılları; değişiklik ne kadar bariz. Hiç birimiz olduğumuz gibi kalmamışız yıllar; birçok şey getirip, birçok şey götürmüş bizlerden. Yaşama bir çizgi çizemiyoruz demek ki. Hiçbir yerde son olmaz ve de hiçbir yerde başlangıç. Düşünün hangi noktada çocukluktan gençliğe geçtiniz? Hangi dakikada gençlikten Olgunluğa geçtiniz? Bir çizgi çize bilir misiniz? Elimizde anılardan başka ne kaldı ki. Acaba yaşadıklarımız bir rüyamı idi. Bir düşünün bunu. Beden ve zihin değişebilir, yaşam devam eder. Biz sonsuzluğun bir parçasıyız, yaşam hiçbir yerde son olmaz, hiçbir yerde başlamaz. Yaşam sonsuzdur ve ölüm onun parçasıdır. Ölüm şöyle bir şeydir üstümüzdeki giysi ya da yaşadığımız evimiz. Evimize ne kadar çok bağlanırsak taşınırken o kadar üzüntü duyarız. Yaşam bir nehir olduğuna göre akabilir, ölümle yenilenebilirsin.. Adamın biri antikacı ya girmiş çok eski bir balta dikkatini çekmiş, ve sormuş ne kadar eski diye. Antikacı George Washington’a ait demiş. Adam şaşkınlıkla ne kadar yeni kalmış deyince antikacı cevaplamış; iki kere sapı üç kere başı değişti diye. Yaşamda işte böyledir saplar ve başlar değişir yaşam devam eder. Ölüm eve geri dönüştür; nasıl ki bir çiğ damlası tekrar okyanusa geri dönüyorsa, bizlerde geldiğimiz büyük ruhun yanına, yani bir bütünle buluşmaya gideceğiz. Ölüm yaşamaktan korkmayanlar için , bir şölen, bir kutlama olacaktır. Beden senin daimi ikametgahın değil sadece geceyi, seni koruması için geçirdiğin kutsal bir yerdir. Sadece bedensel zevkler için yaşadıysan, ruhunu unuttuysan eğer. Ölüm sana çok acı verecektir. Eğer bedeninden sıyrılıp müziği şiiri sanatı doğayı yıldızları, çiçekleri denizi toprağı sevdiysen, onları hissetiysen; ölüm sana daha az acı verecektir. Bir şölen kutsama bekleme. Eğer ta kendi içine dönebildiysen, aşkı yaşadıysan, ruhuna erişebildiysen ölüm sana bir şölen olacaktır. Büyük ruhla buluşma, parçanın bütününe kavuşması olacaktır. Ölümü kabullenmediğin sürece yaşamı kaçırıyorsun demektir. Bazı kişiler görmüşlerdir ölüm anında son nefesini veren kişinin yüzü aydınlanır güzel bir aura ortaya çıkar, bir ışık yayılır ortaya, işte o hayatını tam anlamıyla yaşamış kişidir. Onlar tekâmül etmiş olanlardır. Demek ki önce yaşamayı, severek doğa ile bütünleşerek yaşamayı öğrenmeliyiz ki tekâmül eldim. Tüm dostlara yaşamı yakalamayı temenni ediyorum. Sevgilerimi bıraktım gönül bahçenize ışıklar içinde kalın. Meriç Yoldaş Hiçyılmaz