Yaş Aldıkça Şiiri - Halil Kumcu

Koskoca bir hayatın heba olduğunu
Yaş aldıkça yalnızlaşınca anladım
Yalnızlaştıkça yaşlandım
Gözden göze hayır yok imiş yanar da buna yanarım

Birkaç kırışıklığın lafını bile etmiyorum
Kırılmış kumbaramdaki bozuklukları yitirmiş gibiyim
Birer birer göç etmeye başladı
Yaş aldıkça tanıyıp bildiklerim

Görünen o ki
Yüreğime daha bir sıkı sarılır oldu çocukluğum
Elimdeki avcumdaki eriyip gitti
Kalabalıklar içinde sanki boğuluyorum

Aşıklar ölmez ölen ten imiş
Aşkın yaşla bir ilgisi yok imiş
Ürkek yüreğim
Yalnızlık erişilmesi zor bir şey değilmiş

Mesele sadece yaşlanıp ölmek değil
Hiçbir şey yapmasan da zamanla damla damla eriyorsun
Geçip giderken yıllar
Geceler boyu duvarların konuşmasını bekliyorsun

Yaş aldıkça eksildi ömrüm
Bugünü dünsüz yarını bugünsüz yaşıyorum
Yaradan taşıyamadığım yükümü
En yakıcı hatıralara dönüştürüyorum

Yaş aldıkça anlıyorum ki
Saçlarım beyaza bürünse de
Ellerim titreyip güçsüz düşse de
Ruhumdaki gençlik hiç yaşlanmayacak belki de

Yaş aldıkça bu fanilikte
Gölgelerle dolu hayat sahnesinde
Alkışsız bir ölüm gelir
Gözlerim kapanırken bu son perdede

19 Eylül 2024 / Perşembe / Ankara