Belki de hayatın dönüm noktasıydı, dar alanda kısa paslaşmaların yapıldığı, ömrün son zaman çarklarının bileylendiği süreçte yaşanmışlıklardan alınan dersti belki.
Bizi birbirimize çeken belki de yaşadıklarımızın benzerliğiydi, severken nefreti yaşamak dünlerde kalmak istemiyorum. Yarınlarım olmalı bir çocuğun gülümsemesinde bir kelebeğin kanat çırpmasın ve bir martının çığlığında hüznü duymamalıyım.
Yüreğim acıyla değil aşkla burkulmalı sevginin sonsuzluğunda kapamalıyım gözlerimi ve sarılmalıyım sıkı sıkı, benim diyebildiğim sevdalar hüzünlerin üzerinde kurulmamalı, eskiler silinmeli açılmamış mektuplar gibi meraklandırmadan, saklamadan saklanmadan sevmeliyim.
Mor sümbüllerin duruşlarında uykusuzluğumu unutmalıyım iyot kokusunun yerine senin kokun doldurmalı genzimi ve gün yanığı ten kokundan almalıyım... Sana tutunarak yürümeliyim gölgen gibi. Sana savrulmalıyım rüzgârda savrulan saçlar gibi ve senin olmalıyım aldığın nefes gibi içine dolmalıyım.
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
