Yarım Kalan Mektup Şiiri - Yalçın Öner

Ne olurdu şu son mektup da,
Eline geçseydi dedeciğimin.
Ona da selam yazabilseydim,
Hal-hatır sorup el öpebilseydim!

Zavallı ninem şimdi hep yalnız,
Günleri karanlık ve anlamsız.
Der ki herkes 80’lik dede göçmüş,
Bir o hariç, herkes kedersiz gamsız.
Yalnızca O bekler, ölümlü kavuşmayı.

Etem ile Emine
Sevmişlerdi telsiz duvaksız.
Sevgileri olmuştu tel duvak çeyiz.
Dünya onların onlar birbirlerinin,
Ne çabukta bitti birlikte bir ömür..

Sevda sevgi sevinç.
Ve sonunda acı,
Kan çanağı gözyaşı…

Bir dünya bencil, hasis, yalancı.
Yaratır dengini sevinirsin sen,
Günlerden bir sabah acı bir feryat,
Kopar kalpten bir parça yalnız kalırsın..

Soluk kesik kaskatı, soğuk bir beden,
Girer kara-toprağa, yapyalnız gider.
Ölüm ve ayrılık, bu en büyük acı …

14.mart.1971,Pazartesi
Antakya