Yarım Kalan Şiiri - İsmail Poyraz Kılıç

Öyle bir ölüm olmalı ki,
Ağlamalısın arkamdan, pişmanlıkların tomurcuk tomurcuk dökülmeli gözlerinden.
Hiçbir siyah, hiçbir matem anlatamamalı bu veda.
Yaşarken de ölürken de tek tanıyan sensin,
Bu yüzden en çok sana koymalı bu vedanın hüznü.

Herkes bir neden ararken bıraktıklarımda,
Sadece sen bilmelisin sıradan bir ölüm olduğunu.
Bense bir şiir bırakmalıyım,
Bitmemiş, yarım kalan tek şey o olmalı..

'Giderken kendine iyi bak' demesin kimse,
Çünkü bu kez boyun eğiyorum kaderin hükmüne.
Hayatından sessizce çekiliyorum,
Ve ebediyete gömülmeliyim öylece, yarım kalan her şeyimle...

Gözlerindeki yaşlarla ıslanmalı toprak,
Yitip giden zamanın izleriyle dolmalı her anı.
Sonsuzluğa göçerken, yarım kalan bir öyküyüm,
Sessizce çekiliyorum hayat perdesinden, yarım kalan her şeyimle.

Gözyaşlarım toprağa düşerken, dualarla yad edilsin,
Ve kalbimdeki sızı, seninle birlikte sonsuzluğa dönsün.
Belki bir gün anlarsın, belki bir gün hissedersin,
Benim sessiz çığlıklarımı, yarım kalan her şeyimi...

Ve sessizlik çöker ardımdan, anlam verilemez bir sonsuzluğa doğru.
Gözyaşlarımın izleri kalır toprakta, anlatır hikayemi sessizce.
Göğsümdeki ağırlıkla yükselirken sonsuzluğa adım,
Kalbimde senin izinle, yarım kalan her şeyimle...

Gözlerimdeki sonsuzluğa sığmayan hüzün, kalbimdeki yangını dindiremez.
Belki bir gün, belki bir gün anlarsın,
Benim sessiz çığlıklarımı, yarım kalan her şeyimi...

sonsuzluğa göçerken, hüzünlü bir öyküyüm,
Sessizce çekiliyorum hayatın kollarından.
Gözlerimdeki yaşlarla toprağa düşer hikayem,
Anılarla dolu bir ölüm, sadece senin için...