Yaram Yeryüzü Kadar Büyük

hayallerimin direğiydi tutamın
geçtiğin yol
dokunduğun toz zerresi
yamacında öfke dağlarımın
umut dolu bebecikler eğleşir durur
ve gidişinle sel götürür
neyim varsa...
neyim varsa...

kayalıklara dikerdim gözlerimi
ürperince öğlen sızılarım yanağımda
ninniler söylerdi rüzgar çocuk bekleyişlerime
takılırdım peşine nerde bir çıtırtı
orda kara sevdalı hıçkırığı
ilkyaz çiçeği vurgunluğumun
söyle
yokluğun muydun sen? ...
yoksa ben mi kır atına kandım
masallı buluşmaların terkisinde
umudun...türkülü dostun türküsündeki
sen...
bir otun seherinde uyanan böceğin coşkusu
sen...
toprağın sarması gibi yeryüzünü sar yaramı
yaram ki yeryüzü kadar büyük
gözlerindir benim yeryüzüm
bana her baktığında
bir ceylan ormanını kaybeder
bir keklik göğünü unutur
kalırım sensizlikle başbaşa

yangınım yanık
çığlarım donuk sustuğun iç ülkemde
okyanuslarım boğulur kumsalında değilsen
düş salkımı gülüşlerimin
gittiğin her yol ince çizgiler bırakır alnımda
köy romantizmim
kırsal hikayem
gönlümün ortadoğu'su
sevda medeniyetim
ben ki yarasıyım yeryüzünün
yeryüzü yaram kadar büyük
bir bulutun sürüklenişine öykünen kuşun coşkusu
sen...
toprağınla sar yaramı
bir gün yüzü görsün yeryüzü
sevdam ki yeryüzü kadar büyük
yeryüzü ki yaram kadar sen
sen ki sevdam kadar yeryüzüsün
kadar'ım ki yeryüzü kadar sevda
sen...