Yaralı Bank Şiiri - Leyla Bay

Koşar adımlarla ayrıldım ... sana giden yollardan...
Son kez ardıma bakmadan...
Seni öldürmüşken...tekrar diriltmek istemedim...

Yürüdüm... yürüdüm... yürüdüm...
Sanki senden değil de ...kendimden kaçar gibi yürüdüm...
Sonra bir sahil kenarında...
Bana benzeyen bir bank gördüm...
Her yanı kesik...her yanı kırık... O bana baktı,ben ona...
Sanki birbirimizi anlıyor...eksik yanlarımızı tamamlıyorduk...
Yaralı gözlerle bana yalvarıyor...sanki gel otur yanıma, diyordu...

Şöyle usulca... sessizce...incitmeden sokuluverdim yanına... Eş oldum... arkadaş oldum... yoldaş oldum yalnızlığına...
Ne o konuştu...ne ben...
Ne ondan bir ses çıktı...ne de benden bir seda...
Sanki eli kolu bağlı... gözleri ağlamaklı...bir şeyler söylemek istiyor ... söyleyemiyor...
O sustu...ben sustum
Ne o sordu kim olduğumu...ne ben ona sordum, neden burada olduğunu...

Onun baktığı yöne çevirdim gözlerimi...
İşte o an gördüm... denizin ortasında duran resmini...
Yüzünde yeşilin ve mavinin buruk tonu... duruyordun öylece meçhul bir gemi gibi...
Demir atmıştı sanki... yorgun ve durgun sulara...
O da bana bakıyordu...bakma...demek geldi içimden bakma...
Ben seni izlemek istiyorum...
Kaç zamandır görmediğim yüzünü uzun uzun izlemek... özlemimi dindirmek... diyemedim...

Her zaman ki gibi... vakitsiz... zamansız gelen hayalin olduğunu anlamam uzun sürmedi...
Beni başına taç... yalnızlığına yoldaş eden arkadaşımı incitmeden...
Sessizce dert defterimi... sır kalemimi çıkardım çantamdan...
Kendime söz verdim...bu defa seni yazmayacak...seni kazımayacaktım dert defterinin...dertli satırlarına...
Yeniden doğan bir güneş gibi... içinde sen olmayan...yeni bir şiir doğmalıydı...
Yine başaramadım...gebe şiirler yine seni doğurdu...
Gün seni... güneş seni doğurdu...
Ay seni... yıldızlar seni doğurdu...
Sabır seni... kahır seni doğurdu...
Özlem seni...hasret seni...vuslat seni doğurdu...
Bilmem sen kaç kez doğdun...
Sen doğarken kim bilir ben... kaç kez öldüm...📌