Yar koynuna turunç bağı dikilmiş
İki nöbetçi var yanaşamıyom
Başımın belası ben sevdiğime
Dertlerimi döküp hallaşamıyom.
Gönlümüz bir fikirlerimiz ayrı
Bilmem her nedense anlaşamıyom
İki gönül bir birini sevmişken
Cani cana katıp kaynaşamıyom.
Avlu köşesinde sessizce kaldım
İtler duyar diye kıynaşmıyom
Görünmeden pencereden içeri
Girip bir güzelce oynaşamıyom.
Bu sevdada neler açtı başıma
Bende bu gönülle uğraşamıyom
Ben yaşlandım kocamadı bu gönül
Artık yar peşinde dolaşamıyom.
Ferhat yüksek bahçesinin duvarı
Sünüp da boyunu ben aşamıyom
(senem) içerde ben dışarda öldüm
Çıktı canım artık ben yaşamıyom.
Kayıt Tarihi : 21.9.2017 23:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!