Yar Diye Şiiri - Müslüm Bayram

Hüzün giyinmiş eylül yapraklar solgun niye
garip kalmış ocaklar terkedip neden gittin
yoksunum güneşinden üşüyorum yâr diye
dumanı taze kahvem gözümde nasıl tüttün.

ah… kar yağmış başıma ağustos sıcağında
mevsimim zemheriden tufanı kucağımda
duadadır gözlerim bulutlar saçağında
bağımın gülü bülbül damımda baykuş öttün.

el ele tutuştuğum izden eser kaldı mı
nevbahar bahçelerden gülden eser kaldı mı
gözelerin dilleri sözden eser kaldı mı
ayrılığın seline bedenim boydan battın

okullar gül bahçesi andımız çalınıyor
ağlama gözyaşlarım yiğitlik alınıyor
selası kara haber isminden biliniyor
düşe kalka yürüdüm yollara diken kattın

gönlüm yalnız biçare tabiatı dinledim
ezildim toprak gibi harmanlarda günledim
savruldum rüzgarlarda tohumları binledim
taşında değirmenin suyundan acı tattım

ızdırabı ozanın şerbetlidir ballıdır
hile bilmez kin gütmez sırat köprün tellidir
dikeniyle gör gülü al rengimiz bellidir
bedenim ateşini közünü küle (k)attım