Yapay sevda Şiiri - Berat Ebru Yücel

Sisli sabahımın aydınlığı,
Issız gecelerimin dinginliği,
Kayboluşlarımın kimliği.
Tüm sokak kokunu kucaklamış bu gece.
Kaldırımlarda bir ruj lekesi gibi ifşa olmuş adımların.
Odanın tiz ışığı caddeyi boyuyor boydan boya, inceden.
Rüzgâr ellerine değmiş önce,
Şimdi tenime taşıyor dokunuşlarını.
Bir adam geçiyor yanımdan
Adımları senin gibi sert, sağlam.
Bir adam durmuş soluklanıyor köşede
Nefesi senin gibi keskin.
Bulut bir damla bırakıyor saçlarımın arasına
Yağmur parmakların kadar yumuşak dokunuşlar.
Allah biliyor ya,
Her an karşıma çıkacakmışsın gibi heyecanla bakınıyorum etrafa.
Ne fayda!
Giden dönmezmiş sevdalarda.
Ben iyisi mi yabancılaşayım buralara.
Başka suretlere bürünsün şehir.
Ellerimi avucunda ısıttığım soğuk renk değiştirsin,
Can yangınımı söndüren cinsten olsun, işlesin içime.
Herkes penceresinin önüne menekşe saksıları koysun,
Kokunun hüküm sürdüğü sokağı esir alsın baştanbaşa.
Pazaryerleri kurulsun geçtiğin caddelere
Kalabalıklar silsin varlığının tizliğini
Sonra ne gizin kalsın, ne hissin
Ne de kaldırımlarda ayak izin.
Aklıma izinsiz seferler düzenleme diye
Farklı meşgaleler bulayım kendime.
Daha olmadı bir not bırakayım,
Sonrası meçhul geleceğe
Mürekkep damlalarından pusula yapıp kendime çekip gideyim.
Varlığınla alabora olan kent ıssız kıyılara vurmadan
Bir gülümseyişin daha büyük şiddetlerle sarsmadan şehri
Ben iyisi mi gideyim.
Ey ömrümün doğal afeti!
Ne olur
Bir yapay sevdayla daha sınama beni.