Tövbe Şiiri - Berat Ebru Yücel

Çocukluğumdan belliydi hırçınlığım,
Benim masalarımda sindrella saat 12den sonra intihara meyil ederdi.
Ve rapunzel saçlarını tel tel yakardı beklerken prensi.
Büyüdüm hayallerim tuhaflaştı şimdi.
Şerefsiz bir adamı düşlerken, düşüncelerim bakirliğini kaybetti.
Ve gözlerim gitti derken yaşlar kirpiklerimden aşağıya itti kendini.
Seni yazmayı düşündüm şiirlerimde,
Seni temize çekerken cümlelerimde,
Sayfalarca kâğıdı kirlettim.
Sevdin mi diyorsun şimdi, ben yüreğimin en elit yerinde yeşerttim senli düşleri.
Seviyorum derken seni, yutkunmamak farz oluyordu.
Yazdığım şiirlerden sıyrılırdı öznesi sen olan cümleler
Ve koca şiir ithaf eder, seni barındırmayan cümleler utanırdı.
Yorulmadan yolculuk yapabilirdim teninde
Dilim sen dese, kalbim aşka secde ederdi.
Ve melekler tüm günahları yüklerdi sol yanıma.
Gözlerinden alırdım aşkımın abdestini
Ve kirpiklerinde aşk kılardım.
Şimdilerde yetimhane yurduna verilmiş bir çocuk kadar kimsesizim,
Ben seni en çokta kimsem olman için sevmiştim.
Sen hep geç kalmayı tercih edendin,
Geldin hoş geldin, saçlarım dağınık biraz ellerim toz toprak…
Sen bunları bırak, içmeye bak
İçip damarlarında aşktan geçmeye bak…
Dudaklarımı şah damarlarına ne zaman dayasam, mat ediyordun beni.
Seni sevmek; şakağıma dayanan tabancadan kahrolası bir kurşunu beklemekti,
Sevmek seni, beyaz bir bulutun yağmurla kirlenmesi gibiydi.
Ne zaman gitmen geçse aklımdan, zaman dursun isterdim
Akrep yelkovanı itsin saatten dışarı, saniyeler dakikalarla kavga etsin.
Öyle bir suç işledim ki ben, bilirim en icra hücrelerine atacaklar bedenimi
Orda da bulacağım seni, hazırlan sevgili…
Adımı sorsalar şimdi, aynalar bile yabancı gözbebeklerime,
Seni sorsalar teninin tüm hücreleri hafızama jiletlenmişti
Tüm yabancılıklar teninden firar edip ruhuma yerleşmişti.
Sevmek seni; şizofren duygularımın ütopyasını yakmak gibi,
Ne sandın? Bu beden yanmayı boşuna mı ibadet saydı sevgili?
Sevmek seni, gözlerindeki denizde yakmak melekleri,
Sevmek seni; tek odalı tımarhanede özgürlük arayışı,
Sevmek seni; güvenilen dağların adres değiştirmesi,
Sevmek seni; dudaklarından çıkan küfürlerin bile kıskanılması,
Sevmek seni; Hayatım da en önemli yer olan gözlerinin altını çizmekti,
Ve ve tabiri caizse eğer, sevmek seni;
Sırtımdaki bıçağın yanı sıra, damarlarıma enjekte edilen yalnızlığa inat
Yaşamak istemekti.
Ekmek kırdım kalbimin üstünde şimdi,
Bir daha sevmek mi? Tövbe sevgili…