Yansıma Şiiri - Hümeyra Yılmaz

bir kadın vardı!
suya düşerdi ateşi, kor olmak hayali olurdu
dumana karışırdı eşkali,isi göğe bulaşırdı
tırnaklarında
elleriyle tuttuğu kızgın damlaların rengi kalırdı...

gecelerini beyaz tenine bağlar
gün ağarırken de yanaklarına
tan yerinin kızılını çalardı...

gözleri yakına bakar ama
uzaklarda yorgun düşerdi
düşlerinde sakladığı masum gülüşleri...

ılık yaz rüzgarıyla dökülen yıldızları
sırma saçlarına hiç takamadı
inatçı değildi
ama dudaklarını çatlatan güneşin
alnından öpmeyi çok severdi...

annesinden yadigar şefkatli koynunda
onlarca çocuk yetiştirirdi
babasını hiç görmemişti
ama en az onun kadar merhametliydi...

sesinde terk edilmişliğin titrekliği
yarınlarında fırtınaların sessizliğini saklardı
kaçışları kendineydi ve hep
yüksek dalgaların gölgesinde soluklanırdı...

bir kadın vardı!
zincir izlerinden kurtaramadığı yüreğini
merdiven altında saklardı
olmayan güvercinlerine kırıntı yapardı umutlarını
ağlardı ama
yalandan da olsa kimse soramazdı neden ağladığını...

şimdi mezarının başındayım
bana soramıyor ama
o çok iyi biliyor benim neden ağladığımı
çünkü o kadın benim
hayatın sırı dökülmüş aynasındaki yansımamdı…

31.03.2005