Ağla ki...! Şiiri - Hümeyra Yılmaz

böyle yakıp yıkmaya ne gerek vardı ki
git deseydin gitmez miydim?
aklıma dayadığın yalnızlık namlusu
-uykularıma tehditken
gel ve çek tetiği erkeksen
dağılsın yokluğun her bir hücreme
beyaz kanatlarında sevdayı taşıyan martılar
gelinlik giyip öyle gelsinler cenazeme...!
kırmızı gülleri çağırmayın, üzülmesinler
bir tek annem ağlasın ardımdan
kalan hüzünlerimi meze yap şiirlerine
nasıl olsa ben,
hayatının anlamını yüklediğin
-bir imge olamadım
kağıtlara sattığın duygularında...!

yoksa kahve gözlerinde zindan siyahı bakışlar mı kaldı / söyle yabancı
son yalan mı, bu arkasına gizlendiğin suskunluk
dinle deseydin dinlemez miydim?

ben yokken çıkardığın yangınlarda arsızlığını da yak
ve hala titriyorsa ellerin,
geceden çaldığın yıldızlardan, birkaçını daha bırak

bu koca şehri hatıra bıraktım sana
yosma gülüşlere inat, ağlayan kaldırımlarını da
karanlık sokaklarında
sigaranın ışığıyla bulduğun bir yüreğe emanet etsen de korkularını
ağlamaktan utanma

ağla ki akayım içinden
ağla ki kalmasın geriye hiçbir şey benden...!