Yanlız Yalanlar Şiiri - Emine Arslan

hep yalan beslemişim sözlerimde,
ne tadı kalmış, ne tuzu.
bin hikaye saklı satırlarında,
titrerken hepsi gecenin koynunda.

tek tek düş savurdum tüm yıldızlara,
artık hepsi bana karşı parlıyor,
yalan sözlerin himayesine saklanmış,
gerçek sandığım duygular.

geceleri rüzgarın titretişi,
önemsiz bir düşünce soktu aklıma,
gündüzlerim karanlık avuçlarımın içinde,
ellerime batan yıldızlarla.

hayran olduğum sözler yalansa,
hani nerede gerçek sözler,
bir günde toplanan yalanların hepsi boğuyormuş beni,
kör bir kuytuda...

sezgilerim yanlış çıktı,
sözlerimse hatalı.
hayat yırtık bir duvar, geçebilene ne mutlu.

kendimle beraber sokakta yürürken,
bir kaldırımın üstünde ağlıyorum durduk yere.
geri alamadım yıldızlardan düşlerimi,
sözlerimse ağır basarak metanetsiz bırakıyor beni.

bir ses ararcasına dinliyorum,dinliyorum.
her seferinde yanılarak geri dönüyorum,
bağdaştıramıyorum sözlerimle kalbimi,
ben yalnız,yalnız yalanlar.

bir çığlık kopuyor beynimde,
düşlerim dudaklanıyor.
karışık yaşıyorum,
alışık olduğum sözlere.

zaptedemedim ellerimi,
buğulu bakarken önüme,
cinnet geçirircesine yoluyorum saçlarımı,
ben yalnızken,yalanlarda yalnızken,
sözün bittiği yeri terk ediyorum.
buz gibi ellerimi çekiyorum
gecenin ellerinden,
ben yalnız,yalnız yalanlar...