Yanılsamam Şiiri - Halil Kumcu

Herkesin bir hikâyesi var;
Yedi kat gökteki kandilim,
Bu büyük günahın bahanesi çok,
Alevli ateşte yoldaş bildiğim.

En büyük yanılsamam,
Kendi kendimi kandırmak değil meselem.
İnkâr etmenin akıbeti,
Göğsümdeki en gizli düşüncem.

Can yakıcı azap gibisin,
Vefadan nasibini almamış yaş.
Bitmeyen sitemle,
Nefes alıp verdikçe dolaş.

Bu cezayı reva gördün ya bana,
Unutma, insanı en çok ahları helak edermiş.
Kıyametin ne zaman diyorsun?
Acım da kaderim gibi örselenmiş.

Keşke şöyle yapsaydım diyorum bazen;
Belki severdi beni.
Taşı bu yükü göğsünde,
Haydi, mazeret üret şimdi yeni.

Kulağın, gözün, kalbin uyarmadı mı seni?
Başını kuma gömmekten başka ne yapıyorsun?
Dedikoduyla, yakınmayla geçiriyorsun zamanı;
Hayat, dikeni her ayağıma battığında, yoksun.

Hâlâ yarımım, hâlâ yaralı ve çok yalnız;
Bir bahane uydursan ne olur?
Şikâyetim var hâlâ, çok eksiğim;
Gelip tutsan ellerimi ne olur?

Sen var, git su taşı;
Başkalarının yangınlarına kova kova.
Gençliğin senin de geçer bir gün;
Güzelliğin solup gider, olursun rezil rüsva.

Belki duymuşsundur,
Aşkı hafife alan benim gibi bedelini ağır öder.
Henüz bıyıklarımın yeni terlediği,
Delikanlılık çağlarım, ilk günkü gibi seni bekler.

20 Ekim 2023 / Pazartesi / Ankara