Yandin ki Ne Yandin Şiiri - Seyfi Karaca

Acıklı hüzünlü
Bir romandan parçalanıp kopan gözyaşları gibi
Benzi uçuk
Mecali sürgün beyazlara yorgun
Yoluna gittikçe azatlığı bir türlü bitmek bilmeyen uzakların
Yağmuruna yaşına sırıl sıklam bulutları başında toplayıp dağıtarak
Tutunacak dallar saçaklara
Aklını fikrini arar gibi çatılara konan ve duvarlar dibine dolan bahar müjdecisi kış günesinin
Elini alnına siper ederek geçen giden gününe
Sessizliğine
Uçsuz bucaksız yalnızlığın
Nasıl olsa karşında duan yamaç
Uzakların sessizliğini alıp götürecek
Ve dünyasında oturulmayan zamana
Cam çerçeve bırakmayacak kopup kırılacak dallar
Yaşam tarlasından
Hayat ambarından
Isığın tüm sıcaklığına ve aydınlığına ırgat olmuş güneş Irmağı geçecek öteyi beriyi ardında bırakacak
Sürgü sökülecek
Çıngırak susacak
Ay amel sualine baktığı kuyuya düşecek su buharlanacak gökyüzü kararacak… ayalende bir sus…
Üstünde titreyen rüzgarlara pervane dönen
Bir kere dahi olsun vasiyetli öpüp sevmelere doymazlığın sarhoşluk yeminlerini içerken
Sırrındaki sözü üstündeki atı sesi nefesi ve ömrünü aşka verip sevgiliye dert ortağı olmak için çabalayıp çırpınan
Bir gün bir sebep bir medet bin bahaneden kulpuna takılacak caymış vazgeçmişliğe çilingirci marifetler bulup
Birdi ikiydi derken
Çıkışa yakın bir yerden dünyayı ahirete bitirir tamamlanırsın
İnsaf merhamet diye diye belki dilenerek belki acınarak
Kavrulmuş tutuşmuş kibrit gibi hep kendi küllerinden yakınıyorsan
Yandın ki ne yandın
Yandın ki ne yandın
Yandın kii,
Ne yandın…!

Ocak /25