Yandım Şiiri - Adem Ulutaş

Cemalin güneş mi yıldız mı ay mı?
Düştün yüreğime har dedim yandım.
Kirpiklerin ok mu kaşların yay mı?
Dişlerin bembeyaz kar dedim yandım.

Huri mi peri mi neyin nesisin
Mücevhersin kâinatın süsüsün
Seherde şakıyan bülbül sesisin
Ah ettim bülbülle zar dedim yandım.

Baktığın aynadan sakındım seni
Kıskandım yerlere düşen gölgeni
Dilersen divane, deli say beni
Dertlerine talip var dedim yandım.

Şairler, adına dizer methiye
Gönlüm muhtaç sevilmeye, sevgiye
Düşmeyesin yâdlar diline diye
Gizledim sevdamı ar dedim yandım.

Senden gelen bana sanma ki yüktür
İster gece gündüz gözyaşı döktür
Sana olan sevgim öyle büyüktür
Kalbim bu sevdaya dar dedim yandım.

Sevda yelimisin başımda esen
Şad edersin beni kölemdir desen
Beynimde, aklımda, gönlümdesin sen
İnanmazsan göğsüm yar dedim yandım.

Rüzgârlar getirsin kokunla haber
Sevilen seveni divane eder
Beni bu hallere düşüren dilber
Yaralı gönlümü sar dedim yandın.

Kanatır kalbimi gülün dikeni
Allah görür derler sevda çekeni
Yok, sayma uğrunda yaşlar dökeni
Kurtar bu Adem’i yar dedim yandım.