Yandı Ciğerim Şiiri - Mustafa Zincirkiran

Bir felaket geldi güzel vatana
Alevli yazından yandı ciğerim.
Cehennem yurt olsun, ateş atana
Yaşanan hüzünden yandı ciğerim.

Karşı dağa baktım duman tütüyor
Yanıyor yuvalar kuşlar ötüyor
Bu tür yangınlarla orman bitiyor
Ağacın közünden yandı ciğerim.

Köylünün ahırla hayvanı yandı
Evi yanan köylüm acılar bandı
Ormanda yananlar da birer candı
Yaralı nazından yandı ciğerim.

Ateş hep düştüğü yerleri yakar
Yanan yüreklerden gözyaşı akar
Âşık-ozan el mi, o nasıl bakar
Âşığın sazından yandı ciğerim.

Küçük kıvılcımdı büyüdü nasıl
Eşzamanlı yandı sebep kim asıl
Güzelim ormanlar yandı velhasıl
Dumandan gazından yandı ciğerim.

Bakınca yemyeşil denizdi göldü
Yeşil orman yandı şimdi bir çöldü
Sade mal mülk değil insan da öldü
Feryadın sözünden yandı ciğerim.

Yaban hayatının evidir orman
Hem rızkı ordadır derdine derman
Börtü böcek hepsi yandılar! sorman
Bunların yüzünden yandı ciğerim.

Canını kurtaran köylüm zordadır
Her şeyi kül oldu yürek ‘kor’dadır
Şükür devletimiz işte ordadır
Şefkatin ‘haz’ından yandı ciğerim.

Hain bulunmalı sözün özü bu
Sonucu bekliyor halkın gözü bu
Haykıran Behlül’ün işte sözü bu
Belli ki gözünden ciğerim yandı.

10.80.2021
Bu şiir, Hece Hece AKSED’ce
programında verilen ayak üzerine örgülenmiştir