Yalnızlık Mesleği Şiiri - Sinan Aydoğan

Kimsesiz değilim ki ben
Sadece yalnızım
Yalnız uyanıyorum aydınlıklara
Karanlığa yalnız yatıyorum
Arada bir kulak çınlamasına isyankar..
Arada bir kapının gıcırtısı beynimi tırmalar
Ama hiç birinden şikayetçi değilim
Yalnızlığımdan olduğum kadar

Öyle varlıktan yokluktan bahsetmiyorum
Çok dindar sayılmam ama
Allah’a isyan da etmiyorum
Yalnızlık bir kader midir bilemem
Payıma düşen buysa, ona da bir şey diyemem
Öyle bir uçurumun dibindeyim ki
Gel deseniz gelemem
Öl deseniz, daha fazla ölemem

Beyaz akbabaların komşusuyum
Son nefesi veren bilir o başka
Ben bir yalnızlık yolcusuyum
En sevdiğim şarkının son nakaratındayım
Son mısrayı ya mırıldanırım
Ya yarıda bırakırım
Hani yalnız doğarmış ya insan
Geldiğim gibi yalnız ayrılmaktayım

Elbette sevenlerim oldu
Üçten beşten fazla değil ama..
Biraz minnet, biraz şefkat dolu bir hazla
Peşinden koşmadım yüzü güzellerin
Kimseye yalvarmadım nazla, niyazla
Çok seveni çok sevdim
Erkenden gidene git dedim
Lakın her sevdayı son bildim,
Hiçbirine git demedim
Hiçbir sevdadan gitmedim
Dedim ya, yalnızlık benim kendi mesleğim