Yalnızlığın Gölgesinde Şiiri - Özer Baba

Yalnızlığın Gölgesinde

Bir zamanlar ışıkla doluydu bu kalp,
Ellerimde yıldızlar, gökyüzü parlaktı.
Senle her şey mümkündü, dünya küçüktü,
Ama şimdi yoksun, ve karanlık büyük.

Gözlerin hala zihnimde bir masal,
Sesin bir rüzgar gibi kulağımda saklı.
Her şey bitti dediğimiz o an,
Kalbimde bir iz bıraktı.

Şimdi yalnızlığın gölgesinde,
Bir hayal gibi kaybolan sen.
Düşlerim soğuk, geceler sessiz,
Sevdan bir yara, kapanmaz derin.

Gecenin koynunda adını fısıldarım,
Her nefeste biraz daha yanarım.
Senden geriye kalan birkaç anı,
Ve içimde yankılanan o eski şarkı.

Bir daha dokunmazsın biliyorum,
O eller başka tenlere sarılır.
Ama kalbim hala orada,
Senin olmadığın bir yerde kırılır.

Şimdi yalnızlığın gölgesinde,
Bir hayal gibi kaybolan sen.
Düşlerim soğuk, geceler sessiz,
Sevdan bir yara, kapanmaz derin.

Zaman diyorlar, acıyı unuttururmuş,
Ama seni unutmuyor kalbim hiç.
Her saniye biraz daha eksiliyor içim,
Sen gittikçe bitiyor her şeyim.

Yalnızlığın gölgesinde,
Adını kazıdım yıldızlara.
Belki bir gün gökyüzüne bakarsın,
Ve beni hatırlarsın o anda.