Yalnızlığımın kalabalığı

Halka halka zincirledim kalan yaşıma,
Yetim artığı hüznümü...
Yalnızlığımın kalabalığına,
Kâdim kentler kurdum.
Her sokağın başın da,
Somurtkan gardiyanlar el pençe .
Kendim de firariyim her dem,
Zaman zamansızlığa mahkum .
Bir bir ördüm duvarlarımı,
Kapısız penceresiz gölgeden hücrelerim.
Ve sonra,
Tanrılar gelir aklıma,
Malayani insanların taptığı ilahlar putlar.
Dumura tutsak kalplerin de sağır kulaklar,
Çıldırmış Vaveylâmı işetemezler.
Büklüm büklüm burulur içim de,
Gidip dönemediğim yollarım
Umudum,hasretim,ve dâhi ruhum,
Bir şair çarmıhın da asılı saatlerce.
Beni sonbahar da bırakmalı,
Bir gül'ün dalın da kuruyuşuna benzer varlığım.
Beni bu sonbahar da bırakmalı