Yalnızlığım Üşürken Şiiri - Halil Kumcu

Öyle küskün, öyle kırgınım ki,
Sanki hayattan vazgeçmiş gibiyim.
Yalnızlığım üşürken içim yanar, ellerim titrer;
Ben ocağıma kor düşürdüğün gündeyim.

Ölümün saatinin yok denildiği yerde,
Pişmanlıklarım çok, alın yazımda gizli.
Buruşturulmuş bir köşeye atılmış,
İçimi kemirir son mektubun son sözleri.

Her söz uzun bir veda bu eski hikâyede;
Benliğimi merdivenlerin gıcırtısı ürpertiyor.
Ne kadar da acı bir ses, yanık bir türkü,
Hüzünle karışık birkaç dal cigaraya değiyor.

Alıp başını gidecek ellerim uzanırken kadehe,
Çaresizliğime bakar kekeme olur dilim.
Bir ağız dolusu tütün, bir de kaldırım taşı,
Tokat gibi vurur kirpiklerinden düşlerim.

Sımsıkı tuttuğum yalnızlığım şimdi,
Kahvede, meyhanede, sokakta bir ölüyü bekliyor.
Bu kaçıncı düğüm üzerine düğüm?
Dört duvar toprak gibi üzerime çöküyor.