Yalnızlığım Şiiri - Halil Kumcu

Islanmış gözlerimdeki yokluğunla,
Yaşam sırtımda hançer, nefes ise kor.
Yalnızlığım tükenmez kalemle yazılı,
Alınyazıma ekli, yakıp yıkıp geçiyor.

İçimde yangın donar ıpıssız gecelerde,
Çaresiz vakitlerde sözlerin karşımda ağlar.
Tükenmiş sevgileri anlatır dilimdeki türkü,
Başımı koyduğum yastık hasret kokar.

Beklediğim hüzün aynada derin bir kuyu,
Her yer çöl, ellerimi uzattığım her yer metruk.
Ömrümün defteri yolların ardından bitecek,
Kalbim ağrıyor, kurduğum düşler kanar oluk oluk.

Nasır tutmuş elimde sigaranın kokusu,
Üzerine kuş konmayan ağaçlar gibiyim.
Kendi kendimle konuşuyorum bomboş odada,
Yazdığım şiirlerle baş başa sensizim.

Şimdi bin güneş doğsa en içimdeki yalnızlığa,
Köprüler yıkılmış, aşılmaz duvarlar örülmüş.
Gün batmış, gün üstüne son trenindeyim vaktin,
Günlerin ardı bitti, bitiyor avuçlarında görülmüş.