Yalnızlığı Bilen Şiiri - Muhammed Raslan

Ayaklarımın altında, akıyor bir ırmak,
Bu soğukluk, sudan mı, rüzgardan mı?
Bankta oturuyorum, uzun zaman geçti gibi,
Bu soğukluk, yalnızlıktan mı?

Elimi aldı götürüyor, yüzü bomboş biri,
Koşuyor, ayaklarında gözükmüyor giydiği,
Bu soğukluk, bacağımı okşayan otlardan mı?
Yolun sonu da gözükmüyor, nereye götürüyor bu yabancı?

Gaz lambasının ışığında, karşımda oturuyor,
Etraf bulanık, aramızda da bir masa,
Elinde çatalıyla bakıyor bana, ve sessiz,
Çok şey anlattı, hiçbirini duymasam da.

Göremem daha, gökyüzü yere serildi,
Karanlık bir boşluk, soğuk hissettiren,
Süzülüyorum, rüzgarla birlikte,
Çıksa şu dünyada, yalnızlığı bilen.