Yalnızım Sana Köhne Bir Otel Odasından S ...

Uzun zamandır ilk kez,
evet ilk kez
kağıdı kalemi elime alıyorum.
Şiir için,
senin için.
Ve ilk günün coşkusu,
heyecanı, hüznü,
ama ümidi de...
Ve bunları mısra diye
düşüyorum.
Hep böyleyim zaten,
kuralsız.
Şiirde de değişmiyor

Seni ve sensizliği
ya da sensiz, seninle olmayı,
hiç yaşamadığım kadar çok
yaşıyorum,
bugünlerde.

Belki bundandır,
dokunuşum mısralara.
Ya da çıldırtan bu otel odasının
sıcağına rağmen
ve kemiklere işleyen,
gecenin karanlığına
rağmen;
aylar aylar, önce
dokunmuş olsan bile,
tenimde kokunu hissetmemden...

Her ne olursa olsun,
ekmişim ya seni gönül bahçeme;
beklerim hasadımı,
evimden kilometrelerce uzak,
loş bir otel odasında bile.

Kanadı kırık bir kuş misali
uçamıyorum
sensiz,
çırpınıyorum.
kuş yürümeyi de bilmez ki
zaten!

Sana yazdığım bu son şiir demek geliyor
içimden.
Ama olmuyor.
Neden mi son?
Çünkü;
hep senden ayrıyken
yazıyorum.
Yanındayken
kaleme ve kağıda gerek yok!
Uçurup götüren,
bin yerden vuran ama ille de kahreden
mısralara da gerek yok!
Çünkü, birlikte olduğumuzda
varolan bir şey var ki,
her şeyden güçlü.
“Gözlerimiz”,

bakışmamız yetiyor,
asırları anlatmaya...

Buz gibi soğuk su bile kar etmedi,
sensizlik ve senden uzakta olmanın
acısından
ve de gecenin kavurucu sıcağından,
yanan vücuduma.
Beni kendime getiremedi,
senden koparamadı.
Zaten senden ayrıyken hiç kendimde
değilim ki.
Hep sana dalıyorum.
Bazen avuçlarımın arasına aldığım
başım,
bazen da yediğim
yemekten arta kalan kağıda
düştüğüm mısralar,
yetiyor seni yaşamaya.
Hah...
Buna yaşamak denirse,
hayat anlamında!

Elim kanıyor.
İki günden beri durmadı ki
hiç!
Kan nedense
bu aralar
bana güzel şeyler
hatırlatıyor.
Bazen, seni akan birkaç damla kanıma
borçlu olduğumu düşünüyorum.

Neden yoksun sanki yanımda
ya da ben neden orada değilim?
Eski mısralarımda,
hep bir ümit vardı,
artık o yok mu oluyor ne?
Artık o baharı bekleyemiyor muyum,
yoksa?

Ama yoo...
Hayır, asla!
Sanırım bu mısralar
doldurmaydı.
Çünkü; biliyorum ki
seni benden
hiç
ama hiç bir kuvvet ayıramaz.
Her şeyin üstünde olan Tanrımdan başka.

Ölüm bile!
Bu ömre
yalnızca; beklemek sığsa bile.
Haaayır!
Kocaman bir hayır.
Vazgeçmem, vazgeçemem senden.