Yalnızlığım Şiiri - Serpil Koçar

Her gece yastığım ıslanır göz yaşlarımla
Anlatamam kimseye içimdeki yalnızlığı
Fırtınalar kopar şu zavallı yüreğimde
Anlatsamda anlayamaz hiç kimse beni

Ağlarım ben her gece yalnız odamda
Geceleri dalarım ahenk dolu hayallere
Giderim buralardan,hemde çok uzaklara
Sevdiğim olur sadece yanımda, okşar saçımı

Mehtabı izleriz biz onunla uzun uzun
Gökyüzünde yıldızlara ve aya bakarız
Beraber güler beraber ağlarız omuz omuza
Dalarız onunla uzun uzun renkli hülyalara

Sonra yine yalnızlığım gelir aklıma ürperirim
Açmak istemem gözlerimi,süzülür göz yaşlarım
Ben yalnızlığıma ağlarım her gece sessiz odamda
Yok olmak isterim karanlık odamın içinde defalarca

Neydi beni bu denli yalnızlığa sürükleyen şey ?
İnsanlar mı ? Kendim mi ? Sorgular dururum
Hangi ara bu kadar riyakar olmuştu İnsanlar
Yalnızlığa mahkum etmiştim işte ben kendimi

Çıkar mı bir gün elimden tutan bir Meftun?
Anlarmı acaba yüreğimdeki yalnızlığımı ?
Biter mi acaba bu talihime küskünlüğüm ?
Doğar mı banada umut ışığım olacak günler

Siler mi yalnızlığımın göz yaşlarını Meftun olan ?
Tutar mı ellerimi sıkı sıkıya, bilir mi kadir kıymet?
Yalnızlığın esaretinden kurtarır mı bu garip kadını ?( adamı )
Bülbülünü bekleyen bir gül misaliyim işte ben

Beklerim yalnızlığımla vedalaşacağım o günü
Islansada yastığım göz yaşlarımla her gece
Takatsiz kalsamda bazı geceler ağlamaktan
Beklerim ben yalnızlığımla vedalaşacağım o günü